چه زیبا می شود، نَفَس ِ حیات آدمی، آن گاه که دیدگان کنجکاو و جستجوگر زیبایی های کم رنگ شده، و محو گشته در میان امواج بی مهری ها، نظاره گر نقش آفرینی های بی نظیر در دنیای انسانیت، مهربانی ها و ملایمت ها گردد و بال گرفتن روح بلند پرواز و سکوتِ قلب به احترام ایستاده را با تمام وجود لمس، و حس نماید و در میان موج ِ لبخند کودکان ِ چشم به راهِ مهر و عاطفه خود را گم کند و چیزی برای نوشتن و گفتن نداشته باشد..
